ნიკოლოზ (ნიკო) გომელაური, ქართველი მსახიობი და პოეტი, დაიბადა 1970 წლის 12 ივლისს. 2009 წელს მას აღმოუჩინეს ფილტვის კიბო. გარდაიცვალა 2010 წლის 13 აპრილს, ხანგრძლივი ავადმყოფობის შემდეგ. მისი ლექსებიდან ყველაზე მეტად მომწონს 'ჩემს ქალაქში ყველაპერი მოსულა'
მიანტერესებს თქვენი აზრიც .. მოგწონთ თუ არა ის და რომელია თქვენთვის გამორჩეულად კარგი მისი ლექსებიდან ))
არმ მომწონს ეს პიროვნება და არც მისი ლექსები მომწონს მაგრამ ვაფასებ მის შრომას და ღირსეულ ადამიანად მიმაჩნდა , არავის სიკვდილი არ გამიხარდება მითუმეტეს ასეთი ადამიანის :)
შესახებ “თავისუფალი თეატრის” ყველაზე ცნობადი სახე, პოეტი, და ურბალოდ მაგარი კაცი!
პირადი ინფორმაცია “არავისთვის აღარაა დასამალი, რომ ნიკო ჩემი ყველაზე საყვარელი მსახიობია, ანდა როგორ გინდა დამალო, როდესაც ბოლო ათი წლის მანძილზე თუკი რამე დავდგი, თითქმის ყველაფერში მთავარი როლი მან ითამაშა. ის იმდენს თამაშობს ჩემთან, რომ მე მგონი აღარც კი იცის სხვა რეჟისორები როგორ მუშაობენ მსახიობებთან.
საერთოდ, ძალიან საინტერესო და უცნაური ფენომენია „საყვარელი მსახიობი“.
ერთხელ ლუის ბუნუელს ჰკითხეს რას გადაეკიდე ამ ფერნანდო რეის, ყველა ფილმში, რომ იღებო, არ ვიციო, გულწრფელად უპასუხა გენიალურმა რეჟისორმა, უბრალოდ, სცენარს, რომ ვწერ მისი სახე მიდგას თვალწინო, დაახლოებით იგივე სთქვა მასტროიანზე ფელინიმ, 8/2 ზე ხან ვის ვსინჯავდი და ხან ვისო, ლოურენს ოლივიეზეც ვფიქრობდი და თვით ჩარლი ჩაპლინზეც, მაგრამ ბოლოს ისევ მასტროიანს მივადექიო, გია დანელიამ კი ლეონოვზე თქვა ჩემი თილისმაა და იმიტომაც ყველგან მას ვიღებო.
არანაირად არ ვედრები ამ გენიალურ რეჟისორებს, მე უბრალოდ რეჟისორების „ახირებაზე“ ვსაუბრობ, დღემდე ვთვლი, რომ ოთარ მეღვინეთუხუცესი ფანტასტიური მსახიობია, მაგრამ ერთხელ მომიწია მასთან მუშაობა და მეხუთე რეპეტიციის შემდეგ ვუთხარი, ხვალ არ მცალია და ზეგ დაგირეკავთო, მას მერე ათ წელზე მეტი გავიდა და არავითარი სურვილი არ მაქვს დავურეკო, აფსოლუტურად არ მინდა შეურაცყოფა მივაყენო, ხმამაღლა ვიმეორებ, დღესაც ვთვლი, რომ ბატონი ოთარი ფანტასტიური მსახიობია, პრობლემა ჩემშია და არა მასში.
როდესაც რეჟისორი ჩერდება რომელიმე ერთ მსახიობზე, მიზეზი შეიძლება ბევრი იყოს,მეც ბევრი მიზეზი შემიძლია დავასახელო, რომ ნიკოსთან მეადვილება მუშაობა, რომ ნიკოს ზუსტად ესმის ჩემი ჩანაფიქრის, რომ უსიტყვოდ ვუგებთ ერთმანეთს, რომ ის ძალიან კარგი მსახიობია, რომ მისი პოეტური ბუნება ზუსტად უდგება ჩემს სტილისტიკას, რომ ის ჩემი მეგობარია, რომ ნაწილობრივ ჩემი მოწაფეცაა, რომ ის. . . . აღარ გავაგრძელებ, ეს ყოველივე უკვე ყველასათვისაა ცნობილი. ჩემთვის ამ მიზეზებიდან ერთია მთავარი:
-როდესაც ის სცენაზე დგას - მე ვდგავარ სცენაზე!
-როდესაც მას სტკივა, ეს მე მტკივა!
-როდესაც ის ბედნიერია, ეს მე ვარ ბედნიერი!
ნიკო ჩემი ალტერ-ეგოა!”
ავთო ვარსიმაშვილი (ფრაგმენტი გამოუქვეყნებელი წიგნიდან ”შავ-თეთრი წიგნი ბევრი სათაურით”) გამოუქვეყნებელი წიგნიდან ”შავ-თეთრი წიგნი ბევრი სათაურით”)
არ ჩერდებაო დრო, ვიღაცა ბრძენმა ბრძანა... და ეთანხმება ბრბო, ასე არ არის განა?! -როცა მოცარტი ნოტებს არჩევდა, დროებით შერცხვა დროს და გაჩერდა...
გადის ცხოვრება, გადის... მაისი თრთოდა სხვადასხვა ფერად, მოხვედი, ჰოდა: ვიყოთო ერთად...
უსიტყვოდ გენდე (ნეტავ ვინ მთხოვა?) და იმის შემდეგ არ წყდება თოვა... ცხოვრება გადიიიის...
ჯოჯოხეთში იბევებენ ადგილებს, იქ მოხვედრა განა გა-ა-ადვილეს?! მე კი მითხრეს: არა ხარო საჭირო -ეშინიათ მთვრალმა არ გავაჭირო. იქვე იყო კარი მოპირდაპირე, იქაც შესვლა ტყუილად დავაპირე. ახლა ვეძებ(გამიფუჭდა განწყობა) ადგილს სადაც არ ჭირდება ჩაწყობა.
აღარ დამრჩა გული, ღვიძლი, მაგრამ მაინც, მაინც ვიბრძვი... აღარ დამრჩა ტვინი, ფილტვი, მაგრამ მაინც,მაინც ვილტვი.. აღარ დამრჩა ნერვი ღერი, მაგრამ მაინც,მაინც ვმღერი... მაგრამ მაინც, მაინც ვქაჩავ, რადგან ერთი რაღაც დამრჩა...
ზღვამ გადაყლაპა მზე, შეიგრძნო მისი ეშხი... როგორც შენ ერთხელ მე, შემომიტყუე შენში...
წვიმის შემდეგ ზღვა გამოყრის ნაგავს, სანაპიროს რითი აღარ გვივსებს... ჩემი გული ნაწვიმარ ზღვას არ ჰგავს, -შიგ იტოვებს ჩაჯანგებულ ისრებს...
მე რომ შემეძლოს ჩხუბის ატანა, ქუჩა-ქუჩა კი აღარ ვივლიდი, ჩვენ ვიქნებოდით ერთად პატარავ და როგორც სულთანს შენ მომივლიდი...
მაგრამ სად არი ბაირამობა -ბედი დაგდევდეს ფეხდაფეხ სულ თან. ეს ალბათ უკვე აღარ გამოვა, სულთანი არის შორი შენს სულთან.
წარმომავლობით ძველ-ბერძენია. სთქვა: ის ვიცი რომ, არა ვიცი რა! ჩემს საქმეში კი ყველა ბრძენია -მე რაც არ ვიცი, ისიც იციან...
მსახიობ ნიკო გომელაურს ჯანმრთელობასთან დაკავშირებული პრობლემები ჰქონდა, თუმცა, ამის გამო არც სასოწარკვეთილებაში ჩავარდნილა და არც ცხოვრებაზე ჩაუქნევია ხელი. სცენის გარეშე იმდენად ვერ წარმოუდგენია ყოფნა, თუ მკურნალობის კურსი ხელს შეუშლიდა, მზად იყო არ ჩაეტარებინა.
– როდის აღმოაჩინეთ თქვენში შემოქმედებითი ნიჭი?
– ვერ ვიტყვი, რომ არ ვიცოდი და ერთ მშვენიერ დღეს აღმოვაჩინე. ბავშვობიდან მინდოდა, მსახიობი ვყოფილიყავი. არა მხოლოდ მინდოდა, ვთვლიდი, რომ ეს ჩემი საქმე იყო, უკვე მსახიობად ვგრძნობდი თავს. ასე მივედი თეატრალურ ინსტიტუტში. რაც შეეხება პოეზიას, გარდა იმისა, რაც ღმერთმა ნიჭი მომცა, აქ ჩემი მშობლებისა და ძმის დიდი დამსახურებაა. ბავშვობიდან, სანამ კითხვას ვისწავლიდი, ბევრს მიკითხავდა, შემაყვარეს კითხვა, პოეზია. განსაკუთრებული დღე და წელი არ ყოფილა, რომ მივმხვდარიყავი, წერა შემეძლო. რაც შეეხება აღმოჩენებს, პატარ–პატარა აღმოჩენები დღემდე გრძელდება და, დიდი იმედი მაქვს, სიცოცხლის ბოლომდე გაგრძელდება.
– თქვენი ცხოვრებისეული გზის არჩევანი აღზრდამ განაპირობა?
– ადამიანის ქცევებს დიდწილად აღზრდა და ოჯახი განაპირობებს. სიამოვნებით ვუსმენდი, როცა მიკითხავდნენ. ეს არ იყო იძულებითი. იძულებითი იყო, როცა კითხვას ვსწავლობდი და მიჭირდა. როცა რაღაც გიჭირს და ძალა უნდა დაატანო, ბავშვისთვის რთულია. ყოველთვის ურჩევნია გაერთოს, ფეხბურთი ითამაშოს, მაგრამ როცა ჩვევაში გადაგდის, გიყვარდება, ათავსებ გართობას და კითხვას.
– სპორტით გატაცებული იყავით?
– ბავშვობიდან დავდიოდი ცურვაზე, ჩოგბურთზე, კალათბურთზე, ფეხბურთზე, მერე უკვე კრივზე. არასდროს მინდოდა სპორტსმენი გავმხდარიყავი, თუმცა ფეხბურთი და კრივი განსაკუთებულად მიყვარდა. კრივი ვაჟკაცური, კაცური სპორტია, ჯენტლმენური, ჩემი აზრით, ძალიან ლამაზიც. ფეხის დარტყმა არ შეიძლება არც წელს ქვემოთ, არც ზურგში. ილეთები ქუჩაში არასდროს გამომიყენებია. ძალისმიერ სპორტს ერთი თვისება აქვს, იმდენად იხარჯები, რომ თავდაჯერებული ხდები და ქუჩაში ამის გამოყენება აღარ გჭირდება.
– პირველი ლექსი თუ გახსოვთ?
– ალბათ, ეს მაინც მიბაძვით და გავლენის ქვეშ იყო დაწერილი. ბავშვობაში განსაკუთრებით მიზიდავდა ვაჟას პოეზია. მინდოდა ისეთივე გმირებზე მეწერა, როგორზეც ვაჟა წერდა, მაგრამ ზუსტად არ მახსოვს რაზე დავწერე. როცა იზრდები და საპირისპირო სქესის წარმომადგენელს აქცევ ყურადღებას, ლირიკა ერთვება, სიყვარულზე წერ, იქ უკვე გალაკტიონის გავლენა იგრძნობოდა. უფროს კლასებში რომ ვიყავი, ეროვნული მოძრაობა იკრებდა ძალას და ლექსებიც პატრიოტული გახდა. დღევანდელი გადასახედიდან მეცინება, ურაპატრიოტული ლექსები იყო.
– თქვენს პოეზიაში ეტაპობრივად სხვადასხვა თემა შემოდიოდა და სხვადასხვა მწერლის გავლენა იგრძნობოდა?
– რა თქმა უნდა, სანამ ჩემი საკუთარი ფორმა არ მოვძებნე, არ ჩამოყალიბდა. ზედმეტი თავმდაბლობის გარეშე ვიტყვი, რომ დღეს ვინც იცნობს ჩემს ლექსებს, არავითარ შემთხვევაში არ შეეშლება სხვა პოეტის ლექსებში.
– ძნელია გავლენისგან განთავისუფლება?
– თუ შინაგანად პოეტი ხარ, ძნელი არ არის, აუცილებლად იპოვნი შენს გზას, თუ არ ხარ, მაშინ უბრალოდ აღარ დაგაინტერესებს წერა, ან უნიჭო რიგითი პოეტი იქნები. ეს ძალიან მარტივად ირკვევა, რამდენად იყიდება შენი წიგნები, მოდიან თუ არა შენს საღამოზე, კრებ თუ არა აუდიტორიას. თუ საღამოზე შენი დის, ძმისა და ახლობლების გარდა არავინ მოდის, მაშინ რა პოეტი ხარ?!
– როდის წარსდექით მსმენელის წინაშე, როგორც პოეტი?
– 12 წლის წინ კოტე ყუბანეიშვილს და მე გვქონდა რადიოში გადაცემა "რადიოაქტიური". აქედან დაიწყო ჩვენი ლექსების ფართო მსმენელზე გატანა. ამ ბაზაზე შედგა ჩვენი პირველი საღამო ერთ–ერთ კერძო კლუბში. ჩვენი ახლობლების გარდა, ას კაცამდე შეგროვდა, რაც მაშინ ძალიან გაგვიკვირდა და გაგვიხარდა. ლექსები მიიღო მსმენელმა. მერე და მერე თავისუფალ თეატრში, თეატრალურ სარდაფში იმართებოდა საღამოები.
– როგორც მსახიობს, რაში გეხმარებათ პოეზია?
– სცენიდან ყველაფერს ვერ იტყვი. მაინც გარკვეულ დრამატურგიულ–რეჟისორული ფორმის ჩარჩოებში ექცევი. ეს ის სფეროა, სადაც შემიძლია, რაც მაკლია სცენიდან ვთქვა, რაც მაწუხებს და მინდა მსმენელამდე მივიტანო, ჩემია ბურთი და მოედანი, თავისუფალი ვარ. თუმცა, ჩემი საღამოები მონოლოგები არ არის, თითოეული ლექსი მინიპიესაა, მინიწარმოდგენა. დიალოგის ფორმა აქვს საღამოებს, ენერგიის გაცვლა–გამოცვლა ხდება.
– რომელიმე როლის გავლენით თუ დაგიწერიათ ლექსი?
– როლში ამბობ იმას, რაც როლს სჭირდება. სტუდენტობისას მქონდა საოცნებო როლი, ჰამლეტის თამაში მინდოდა, პუშკინის "დონ ჟუანში", მაგრამ წლებთან ერთად გაიარა აკვიატებებმა.
– ჯანმრთელობასთან დაკავშირებულმა პრობლემებმა თუ შეცვალა თქვენი ცხოვრებისეული წესი?
– არანაირი გარდატეხა არ მოუხდენია და ღმერთისა და ექიმების წყალობით, არც ხელი შეუშლია, არც ერთი წამით არ შემიწყვეტია მუშაობა. დღეს ჩემი ჯანმრთელობის პრობლემები ასე თუ ისე მოგვარდა. ფიზიკურად სცენაზე დგომის, წერის ან მუშაობის პრობლემა არ მაქვს.
– თქვენთვის ეს არ იყო დამთრგუნველი?
– რაღაც ბავშვურად ვუდგები ყველაფერს, არ ვიცი რამდენად კარგია, მაგრამ ამ შემთხვევაში გაამართლა. არასერიოზულად მივუდექი, არ მქონდა განსაკუთრებული განცდა, "უი, დედა, ეს რა დამემართა, დამთავრდა ცხოვრება". "ლაითად" შევხედე. ზოგჯერ ამბობენ, რომ ძალიან ეგოისტი ვარ. მიყვარს ჩემი თავი და, პირველ რიგში, ჩემს თავს ვაყენებ წინ, მაგრამ არა მგონია ასე ვიყო. საკუთარ თავზე არ განვიცდი, რამე თუ მჭირს.
– თქვენმა კოლეგებმა იცოდნენ თქვენი პრობლემის შესახებ და შეიცვალა მათი დამოკიდებულება?
– დამოკიდებულება იცვლება, როცა შენ ამის საშუალებას აძლევ. მე რომ ტრაგიკული სახით მევლო, შევცვლილიყავი, ალბათ მათაც შეეცვლებოდათ დამოკიდებულება თუ დათრგუნულს დამინახავდნენ. იცოდნენ ჩემი ამბავი, არ მქონდა უფლება დამემალა. როცა ორ თეატრში ხარ და ორივეში მნიშვნელოვანი ადგილი გიკავია, ერთ–ერთი ხარ, ვისზეც რეპერტუარი იგება, შენ გარეშე სპექტაკლი წარმოუდგენელია. რაღაც პერიოდია საჭირო, რომ შეგცვალონ. თავიდანვე გავაფრთხილე რეჟისორი, შეიძლება მომიწიოს სცენასთან ჩამოშორება რაღაც დროით და გქონდეთ აზრად, ვინ შეიძლება შეიყვანოთ ჩემს როლზე. ბუნებრივია, ეს პარტნიორებმაც იცოდნენ.
– თუ წარმოგედგინათ თქვენი ცხოვრება სცენის გარეშე?
– ვერა, ეს იგივეა ჩემი თავი წარმოვიდგინო ჩემი თავის გარეშე. როცა ასეთ მაღალფარდოვან სიტყვებს ამბობენ და გვერდიდან უყურებ, სასაცილო შთაბეჭდილებას ტოვებს. არ მინდა მეც იგივე შთაბეჭდილება დავტოვო, მაგრამ რეალურად ასეა. როდესაც ონკოლოგიური დიაგნოზი დამისვეს და ქიმიოთერაპია დამინიშნეს, ვთქვი, თუ ეს ხელს შემიშლის და ვეღარ ვითამაშებ, მაშინ უარს ვამბობ მკურნალობაზე და მირჩევნია რამდენსაც "გავქაჩავ", იმდენ ხანს ვიქნები სცენაზე–თქო. სცენა ჩემი ცხოვრების აზრი და არსია. შეიძლება წლების შემდეგ შეიცვალოს, მაგრამ ახლა ასეა.
– ბუნებით ოპტიმისტი ადამიანი ჩანხართ.
– არა მგონია. საერთოდ, ოპტიმისტები დიდწილად სულელების შთაბეჭდილებას ტოვებენ. ირგვლივ ნგრევაა, გაჭირვება და მე მაინც კარგ ხასიათზე ვარ, ცოტა სულელურია. მაგრამ არც პესიმისტი ვარ, რომ ყველაფერში ცუდს ვხედავდე.
– ხასიათის ცვალებადობა გახასიათებთ?
– კი, ძალიან და მესმის, რომ რთულია ოჯახის წევრებისთვის და მეგობრებისთვის. ვერ ხვდებიან რატომ ვიყავი ხუთი წუთის წინ მხიარული და მერე მოწყენილი. ბევრი მეგობარი მყავს და უამრავ ადამიანს ვიცნობ, მაგრამ ჩემთვის მეგობარი მაინც ის არის, ვისთანაც ბავშვობიდან ვმეგობრობ. ჩვენ ძალიან კარგად ვიცნობთ ერთმანეთს. მათთვის არ არის დისკომფორტი, როცა შეიძლება ჩემთან სტუმრად იყოს და მე საერთოდ არ მივაქციო ყურადღება, წამოვწვე, ან ჩემთვის რაღაც დავწერო.
– ზოგმა შეიძლება ეს თქვენს უცნაურობად ჩათვალოს?
– ვინც ამას უცნაურობად ჩათვლის, ვცდილობ მათთან ასე არ მოვიქცე. არ მიყვარს, როცა უცნაურად განზრახ იქცევიან. იცით მე როგორი უცნაური ვარ? მე მათთან ვიქცევი ისე, რომ ამას არა უცნაურობად, არამედ ადამიანის თვისებად აღიქვამენ.
– ჩაცმის სტილითაც განსხვავდებით ხოლმე, ესეც ბუნებრივად ხდება?
– ვიცვამ ისე, როგორც მსიამოვნებს და როგორც კომფორტულად ვგრძნობ თავს. არ მივყვები მოდას და არ ვაქცევ ყურადღებას რა არის ამ წელს აქტუალური. ღიმილს მგვრის ასეთი დამოკიდებულება. როგორ შეიძლება მეტრ–ნახევრიანმა და ორმეტრიანმა ქალმა ერთნაირად ჩაიცვას, ერთი სტილი და ფერი მოიხდინოს. მოდას ერთი ძალიან ცუდი თვისება აქვს, ინდივიდუალურობას აკარგვინებს ადამიანს. მაგრამ არიან ადამიანები, რომლებსაც ჯინაზე უნდათ განსხვავებულად გამოიყურებოდნენ. ესეც ღიმილის მომგვრელია. რაც უფრო ნაკლებად თვალშისაცემი ვიქნები, უკეთესია. მსახიობი ვარ და ამ პროფესიაში დიდი მნიშვნელობა აქვს ადამიანებზე, გარემოზე დაკვირვებას. როცა შენ ხარ ყურადღების ცენტრში, შენ გაკვირდებიან. ეს დროს გაკარგვინებს. ცდილობ სხვანაირად მოიქცე, ცუდად არ გამოჩნდე და როლს თამაშობ. მირჩევნია შეძლებისდაგვარად ვიყო ჩრდილში და სხვა გახდეს ჩემი დაკვირვების საგანი. მერე ამას პროფესიაში გამოვიყენებ.
– სცენის გარდა ცხოვრებაშიც თუ გიწევთ თამაში?
– ვცდილობ ნაღდი ვიყო, როგორც სცენაზე, ისე ცხოვრებაში.
– რისკიანი ადამიანი ხართ?
– ვერ ვიტყვი, რომ დიდი რისკის მქონე ვარ. მირჩევნია, შუალედი ვიპოვო, არც გავრისკო, მაგრამ ერთი და იმავეს კეთებითაც არ დავკმაყოფილდე. სიფრთხილით ვეკიდები გარდატეხებს. სიფრთხილით ვეკიდები ერთ ადგილზე ყოფნას.
აი მე არ მირჩევნია :)) ვერცერთ ლექსს ვერ ვისწავლი ვერც ვაჟასას და ვერც აკაკისას იმიტომ რომ უბრალოდ არ მესმის რატომ უნდა დაწერო ლექსი არწივზე და რატომ უნდა იგულისხმო სამშობლო :)) თუ გინდა უგუნური დამიძახე მე ამ "ლექსებს" ლექსებად არ ვთვლი :))
აი მე არ მირჩევნია :)) ვერცერთ ლექსს ვერ ვისწავლი ვერც ვაჟასას და ვერც აკაკისას იმიტომ რომ უბრალოდ არ მესმის რატომ უნდა დაწერო ლექსი არწივზე და რატომ უნდა იგულისხმო სამშობლო :)) თუ გინდა უგუნური დამიძახე მე ამ "ლექსებს" ლექსებად არ ვთვლი :))
კაიფობ? სად ვაჟა და სად ნიკო გომელაური არც შევადარებ ჯერ კაცობით და ადამიანობით მაგისნაირი ვაჟკაცი უბრალოდ არ არსებობს, მერე მეორე საქართველოდან 5 ადამიანმა მიიღო მსოფლიო აღიარება აქედან ერთი ვაჟა არის მის ლექსებში ბუნების დიდი სიყვარულია ჯერ "რამ შემქნა ადამიანად" ავიღოდ რა ლექსია რამხელა აზრია და ამაზე დიდი ლექსები და მოთხრობები აქვს, გეტყობა არ იცი ვაჟას შემოქმედება :) რაც შეეხება აკაკის მასზე აღარ ვამბობ ყველაზე ადვილად სასწავლი და ლაღი და ლამაზი ლექსები აკაკის აქვს , საბავშვო პოეზია ხომ არ ვიცი როგორ დონეზეა როგორ არ უნდა მოგეწონოს, მისი თხზულებები არ ვიცი რა აკაკიზე და მის აქმეებზე რომ დავიწყო ლაპარაკი ალბათ თემა არ ეყოფა ამას არ ვიცი რა
კაიფობ? სად ვაჟა და სად ნიკო გომელაური არც შევადარებ ჯერ კაცობით და ადამიანობით მაგისნაირი ვაჟკაცი უბრალოდ არ არსებობს, მერე მეორე საქართველოდან 5 ადამიანმა მიიღო მსოფლიო აღიარება აქედან ერთი ვაჟა არის მის ლექსებში ბუნების დიდი სიყვარულია ჯერ "რამ შემქნა ადამიანად" ავიღოდ რა ლექსია რამხელა აზრია და ამაზე დიდი ლექსები და მოთხრობები აქვს, გეტყობა არ იცი ვაჟას შემოქმედება :) რაც შეეხება აკაკის მასზე აღარ ვამბობ ყველაზე ადვილად სასწავლი და ლაღი და ლამაზი ლექსები აკაკის აქვს , საბავშვო პოეზია ხომ არ ვიცი როგორ დონეზეა როგორ არ უნდა მოგეწონოს, მისი თხზულებები არ ვიცი რა აკაკიზე და მის აქმეებზე რომ დავიწყო ლაპარაკი ალბათ თემა არ ეყოფა ამას არ ვიცი რა
არ ვკაიფობ. ყველას თავისი გემოვნება აქვს. მე ლექსები მიჭირს საერთოდ და ერთი ნიკო გომელაურის ლექსების სწავლა შემიძლია, საერთოდ ლექსი არაფერია ჩემთვის. ან საერთოდ რაც გინდა ის თქვი მაგრამ მთელი ქარტული ლიტერატურა მაგრად არ მაინტერესებს. თუ გინდა ვეფხის ტყაოსანი იყოს ჩემთვის აზრი არ აქვს, ერთი მოთხრობები მიყვარს და იგავები... მოთხრობა თუ გინდა 90 გვერდიანი იყოს მაგას ვისწავლი და აი 9 გვერდიან ლექსს არც შევხედავ :))
მე სიკვდილამდე შემიყვარდა მაგის ჩემ ქალაქში რო მოვისმინე კიდე კარგი აქვს მე რომ წავალ, დედა, წელიწადის ყველა დროს, ჩემი ქვეყანა მზიანი კოხტა ჩემი ქვეყანა ანხევრად მოკვდა ჩემი ქვეყანა სულგაშლილია ჩემი ქეყანა სულ დასჯილია ჩემი ქვეყანა მუშტში ეტევა ჩემი ქვეყანა გულის შეტევა ჩემი ქვეყანა ჯართის დარაჯი მე ვრჩები შენ კი თუ გსურს გაააააააააააჯვიიიიიი
ხო მაგ ვიცი და მაგიტომ დავწერე ობიექტური მოსაზრება რომ უფრო კარგად გაგეგო თორემ მე რომ სუბიექტურად მესაუბრა.... :)))
Quote (nobody)
ერთი მოთხრობები მიყვარს და იგავები...
მერე ვაჟას მოთხრობებს რამე ჯობია? წაკითხული გაქ რომელიმე?
Quote (nobody)
მე ლექსები მიჭირს საერთოდ და ერთი ნიკო გომელაურის ლექსების სწავლა შემიძლია, საერთოდ ლექსი არაფერია ჩემთვის. ან საერთოდ რაც გინდა ის თქვი მაგრამ მთელი ქარტული ლიტერატურა მაგრად არ მაინტერესებს.
აუჰ შენ ეტყობა საერთოდ ლიტერატურა არ გაინტერესებს თორემ როგორ არ მოიძებნება საქართველოში ისეთი ნაწარმოები ან ლექსი რომ შენ არ მოგეწონოს შანსი არაა :))
Quote (nobody)
თუ გინდა ვეფხის ტყაოსანი იყოს ჩემთვის აზრი არ აქვს
ამას არ ვიმჩნევ :)))
Quote (nobody)
მოთხრობა თუ გინდა 90 გვერდიანი იყოს მაგას ვისწავლი და აი 9 გვერდიან ლექსს არც შევხედავ :))
9 გვერდიანი ლექსის სწავლას ვინ გთხოვს და მაგ ლექსი კიარა პოემა იქნება მაგდენს უბრალოდ არავინ არ მოგთხოვს მითუმეტეს სადაც ვაჟა და აკაკია მაგხელა ლექსები არცერთი არაა პოემები კი აქვთ ცალკე წიგნად გამოშვებული და შენ თუ პოემების სწავლა დაწყე
მერე ვაჟას მოთხრობებს რამე ჯობია? წაკითხული გაქ რომელიმე? Quote (nobody)
მე ვაჟას მოთხრობებზე ხმა არ ამომიღია, ძალიან მომწონს მოთხრობები :))
Quote (nichan)
აუჰ შენ ეტყობა საერთოდ ლიტერატურა არ გაინტერესებს თორემ როგორ არ მოიძებნება საქართველოში ისეთი ნაწარმოები ან ლექსი რომ შენ არ მოგეწონოს შანსი არაა :))
რამდენი ლექსიც მინახია და წამიკითხია ერთი მოსაზრება დამრჩა: რა უნიჭოობაა...
Quote (nichan)
ამას არ ვიმჩნევ :)))
შეიმჩნიე კაცო :))
Quote (nichan)
9 გვერდიანი ლექსის სწავლას ვინ გთხოვს და მაგ ლექსი კიარა პოემა იქნება მაგდენს უბრალოდ არავინ არ მოგთხოვს მითუმეტეს სადაც ვაჟა და აკაკია მაგხელა ლექსები არცერთი არაა პოემები კი აქვთ ცალკე წიგნად გამოშვებული და შენ თუ პოემების სწავლა დაწყე
2 გვერდიან ლექსსაც მირჩევნია 90 გვერდიანი მოთხრობა :))
შედარება შეიძლება ეხლა ამ ორის სად ვაჟა ალუდა ქეთელაურით სტუმარმასპინძლით გველისმჭამელით და სად ნიკო გადაობთ ამ ორს როგორ ადარებთ ვაჟაი იყო საქართველოს ყველა დროსი ყველაზე მაგარი პოეტი და ნიკო იყო ერთერთი რიგითი მწერალი
Alaude, ჩვენც მაგას ვამბობტ მაგრამ შენს ნათქვამში ერთ შენისვნას შევიტან ... ნიკო კი არ ღადაობს , ნიკო იყენებს ირონიას... რაც ჩემთვის სრულიად მისაღებია : )
ხოდა კიდე როსი თქმა მინდოდა .. ვაჟა ეხლაც აღიარებულია მიუხედავად იმისა რო მისი ნაწარმოებების უმეტესობა ვერ ითარგმნება სხვა ეენბზე და ხალხი შესაბამისად ვერ კითხულობს .. წარმოიდგინე მაგისი ყველა ნაწარმოები რო გადაითარგმნოს რამდენად ცნობილი გახდება : ))
ნიკო გომელაურს როგორ ადარებ ვაჭას...... ცოტა დიდ კლასებში რო გადახვალ ისწავლი ვაჟას ლექსებს და აღარ იტყვი მაგას ....ვაჟას დროს იმხელა სიტყვის თავისუფლება არ იყო რამხელაც 21 საუკუნეშია რო იცოდე შეილება ვერ მიხვდე რაზეც ვიზახი მარა ნახე ვაჟას სტუმარ მასპინძელი და მერე შეადარე ნიკო გომელაურს ნიკო გომელაური ძალიან მომწონდა როგორც პოეტი მარა ვაჟასტან შედარებაც კი არ უნდა გააკეთო
ადამიანი რომელიც არწივზე წერს და გინდა თუ არა საქართველოზეაო ამას კარგ პოეტად არ მივიჩნევ! თუ ნიჭიერი ხარ და შეგიძლია დაწერო ნებისმიერი რამ მაშინ იმ არწივის მაგივრად დაწერ საქართველოს ან სამშობლოს და არა არწივს :))
გეტყობა 6-ან 7 კლასში ხარ რაც ჩემმა ძმამ მითხრა არწივზე ო დაწერა საქართველოზე დაწერაო...შენ რომ იცოდე სამშობლოზე მოსაზრება ერთ ერთი ადამიანის ან კიდევ საზოგადოების მოსაზრებაა რო იცოდე უნივერსიტეტში და სხვა დისპუტებში მაგაზე იმხელა კამათი და დავა მიდის ტუ რაზე დაწერა რომ უკვე ძალიან ბევრი მოსაზრება წარმოიშვა ...ერთ ერთია ეს და არავინ იცის სინამდვილეში რაზე დაწერა არწივი!!
ოჰ, 8 კლასელი ვარ მაგრამ მაგას დიდი მნიშვნელობა არ აქვს! ავიღოთ ეხლა ის ლექსი ნათელას სიმღერა თუ რაღაც სისულელე, მანდ ხო ფანდურში სამშობლოა ნაგულისხმები? ჰოდა ეგეც ისეთივე სისულელეა როგორიც სხვა... ადამიანი რომელიც ვერ წერ ლექსებს თავი უნდა დაანებო და არ უნდა გაჭამო ტვინი სისულელეებით, თუ ლექსის წერა იცოდა დაეწერა წესიერად და არა შემოვლითი გზებით... თუ შეეძლო ლექსის წერა მაშინ დაწერდა საქართველოს და არა ფანდურს! მაგრამ საქმეც მაგაშია არ იცის!!!!!
აუ რეებს წერ სენ ეხლა ვაჟას აყენებ შეურაწყოფას და ეგ ზალიან არ შეიძლება... და ერთ ლექსს რატო წერ რომელიც შენს გემოვნებაში არ ჯდება ხო მერე სამშობლო იგულისხმა მარა სიტყვებით სხვა რაღაცა დაწერა მერე რა შენ რა გგონია რომ ნიკო გომელაური ეგრე არ აკეთებდა?? დაუკვირდი ჩემი პატარა მეგობარო ნიკოს ლექსებს და აზრს ჩაუღრმავდი...ნახავ რასაც ამბობს რაღაცის მიმანიშნებელია თუმდაც.... რომ პირდაირი სიტყვებით გადმოსცემდა ..ვაჟა სუ სხვა რაღაცას იტყოდა და სუ სხვა აზრი იდო სწორედ ესაა პოეტური და სწორედ ამიტომაა ვაჟა ლეგენდა და როცა მის ნაწარმოებებს და ვაჟას ზუსტად შემოვლითი გზებიაა შთაგონების წყარო მარა ამ დროში არ აფასებენ ძველ ლექსებს და ზოგადად ძველ პოეტებს
მე მაგათ სიაში არ შევდივარ 
არ ვიცი რა 
კიდე კარგი აქვს მე რომ წავალ, დედა, წელიწადის ყველა დროს, 
