აბა ხალხო ასეთი თემები ბევრი იყო ამ საიტის ისტორიაში და საკმაოდ პოპულარული. მოდით მოვაწყოთ ჩემპიონატი ამით გავიგებთ ჩვენი ნაშრომების ფასსაც რამდენად კარგია ან ცუდი ის და ასეევე გავუზიარებთ მეგობრებსაც ჩვენს ნაშრომებს. დავალება შედგება სამი ეტაპისგან. 1 ეტაპი ვწერთ ან უკვე დაწერილს მიგზავნით მე (პმ სკაიპ Fბ ) ნებისმიერ თემაზე. სასურველია არ იყოს დიდი. იყოს ისეთი რომ მკითხველმა მის წაკითხვას არაუმეტეს 20 წუთი მოანდომოს თორემ წავა მერე კომენტარები "დავკარგე ჩემი ცხოვრების 20 წუთი უაზრობაში" და მსგავსები. ეს მეგობრების აზრების და ნაშრომების გაზიარებაა და არა სირბილში ჩემპიონატი. შემდეგ ამ ნაშრომებზე გაკეთდება გამოკითხვა და ქულები დაეწერებათ მონაწილეეებს. 2 ეტაპი მოგეცემათ თემა მაგალითად მეგობრობა ან ომი ან ა.შ და ამ თემაზე უნდა დავწეროთ ჩანახატის მსგავსი ან მოკლე, პატარა ზომის მოთხრობა. ასევე ჩატარდება გამოკითხვა და დაიწერება ქულები მონაწილეებზე. 3 ეტაპი შედარებით პროფესიონალური. დაიდება გამონათქვამი ან წინადადება მაგალითად "არასოდეს არ დანებდე ! იბრძოლე ბოლომდე !" და იმ გამონათქვამზე უნდა დაიწეროს მოთხრობა. ისეთი კი არა რომ თემა იყოს არ დანებდე და მოთხრობა იყოს ახალწელზე არა! მოთხრობა უნდა შეესაბამებოდეს გამონათქვამს და გამონათქვამის აზრი უნდა იდოს მასში. ასევე ჩატარდება გამოკითხვა შემდეგ სამივე გამოკითხვის ქულები შეიკრიბება და გამოვლინდება გამარჯვებული.
მსურველებმა დაწერეთ თემაში ან ვისაც ინტრიგა გინდათ მომწერეთ პმ :D
გამარჯვებულს და ზოგადად მონაწილეებს მე ვკისრულობ შეჯიბრის დამთავრებისას რამე საკაიფო საღამოს სადაც მხოლოდ მონაწილეები ვიქნებით და ვისაც სურვილი ექნება ის(მუდამ ცანცარა დასირებული ნაროდი არ მიგულისხმია ცოტა ისეთები ნრომალურად რომდ აელაპრაკები რამეზე). ხო და მოვილხენთ ჩვენებურად. ასევე იქვე მოვუფიქრებთ ყველა მონაწილე გამარჯვებულს საჩუქარს.
მემგონი ცუდი იდეა არ უნდა იყოს
ჩასწორება [/size]
პარასკევამდე არის ვადა რომ ეს თემა ყველამ ნახოს და ყველა ჩაეწეროს. ვისაც სურვილი გაქვთ დაპოსტეთ "ჩამწერე" ან რამე ამდაგვარი. შესაძლებელია პოეზიის ჟანრში ჩანახატის ჩასმაც. ვინც უკვე ჩაეწერეთ გამომიგზავნეთ ნაშრომი.[size=17] ნაშრომის გამოგზავნის ბოლო ვადაა შაბათი დღე ჩაწერის ბოლო ვადაა პარასკევი ანუ ვინც პარასკევს ჩაეწერებით ერთი დღე გაქვთ ან სადღაც დღენახევარი. ვინც უკვე ჩაეწერეთ შეგიძლიათ ახლავე შეუდგეთ. ვიმეორებ შეგიძლიათ უკვე დაწერილი ნაშრომიც გამოგზავნოთ.
3 ეტაპი შედარებით პროფესიონალური. დაიდება გამონათქვამი ან წინადადება მაგალითად "არასოდეს არ დანებდე ! იბრძოლე ბოლომდე !" და იმ გამონათქვამზე უნდა დაიწეროს მოთხრობა. ისეთი კი არა რომ თემა იყოს არ დანებდე და მოთხრობა იყოს ახალწელზე არა! მოთხრობა უნდა შეესაბამებოდეს გამონათქვამს და გამონათქვამის აზრი უნდა იდოს მასში. ასევე ჩატარდება გამოკითხვა შემდეგ სამივე გამოკითხვის ქულები შეიკრიბება და გამოვლინდება გამარჯვებული.
ქართულის ოლიმპიადაა? :დ
იცი რა ჯობს? სურათი დადო ვინმე ლეგენდარული მხატვრის და იმ სურათზე მოთხრობა დავწეროთ არაუმეტეს ორი გვერდისა(ვორდის ფაილში)
kabuto1, ერთი კითხვა მაქვს, პროზაული რომ არ დავწერო და სიტყვაზე პოეზიის ჟანრში ჩავსვა ჩანახატი? მოთხრობას კარგი, ჯანდაბას, დავწერ. ოღონდ დრო რამდენი მაქვს? PS. და მაინც, შეზღუდვა რომ არ იყოს, პოეზიაც შედიოდეს ბარემ და, სიტყვაზე, მოთხრობის მაგივრად პოემას დავწერ. (უფრო მალე და მარტივად მაინც იკითხება :დ) რას იტყვი საი? არ ჯობია ორივე (პროზას და პოეზიაც) შედიოდეს?
გამარჯვებულს და ზოგადად მონაწილეებს მე ვკისრულობ შეჯიბრის დამთავრებისას რამე საკაიფო საღამოს სადაც მხოლოდ მონაწილეები ვიქნებით და ვისაც სურვილი ექნება ის(მუდამ ცანცარა დასირებული ნაროდი არ მიგულისხმია ცოტა ისეთები ნრომალურად რომდ აელაპრაკები რამეზე). ხო და მოვილხენთ ჩვენებურად. ასევე იქვე მოვუფიქრებთ ყველა მონაწილე გამარჯვებულს საჩუქარს.
იცი რა ჯობს? სურათი დადო ვინმე ლეგენდარული მხატვრის და იმ სურათზე მოთხრობა დავწეროთ არაუმეტეს ორი გვერდისა(ვორდის ფაილში)
შესაძლებელია. შენს გარდა თუ კიდევ სხვაც გამოთქვამს ამის სურვილს ჩავასწორებ.
QuoteДжокер ()
kabuto1, ერთი კითხვა მაქვს, პროზაული რომ არ დავწერო და სიტყვაზე პოეზიის ჟანრში ჩავსვა ჩანახატი? მოთხრობას კარგი, ჯანდაბას, დავწერ. ოღონდ დრო რამდენი მაქვს? PS. და მაინც, შეზღუდვა რომ არ იყოს, პოეზიაც შედიოდეს ბარემ და, სიტყვაზე, მოთხრობის მაგივრად პოემას დავწერ. (უფრო მალე და მარტივად მაინც იკითხება :დ) რას იტყვი საი? არ ჯობია ორივე (პროზას და პოეზიაც) შედიოდეს?
კი შეიძლება
QuoteShookera ()
იმედია ვაკის პარკში ან მთაწმინდაზე არა :დ
რომ მიცნობდე გეცოდინებოდა რომ ვაკის პარკში ყველაზე ნაკლები შანსია
QuoteShookera ()
დრო სადამდე გვაქვს?
პარასკევი.
ჩასწორება [/size]
პარასკევამდე არის ვადა რომ ეს თემა ყველამ ნახოს და ყველა ჩაეწეროს. ვისაც სურვილი გაქვთ დაპოსტეთ "ჩამწერე" ან რამე ამდაგვარი. შესაძლებელია პოეზიის ჟანრში ჩანახატის ჩასმაც. ვინც უკვე ჩაეწერეთ გამომიგზავნეთ ნაშრომი.[size=17] ნაშრომის გამოგზავნის ბოლო ვადაა შაბათი დღე ჩაწერის ბოლო ვადაა პარასკევი ანუ ვინც პარასკევს ჩაეწერებით ერთი დღე გაქვთ ან სადღაც დღენახევარი. ვინც უკვე ჩაეწერეთ შეგიძლიათ ახლავე შეუდგეთ. ვიმეორებ შეგიძლიათ უკვე დაწერილი ნაშრომიც გამოგზავნოთ.
საი, ხვალ გამოგიგზავნი მოთხრობას, მაგრამ როგორც ვატყობ ცოტა დიდი გამოვა, 5პატარა თავისგან იქნება სულ, იმედია წაკითხვა არავის დაეზარება :დ
ისე პირველ ტურში ნორმალური რამე რომ დადო, არც ძაან შითობა მაინც გადახვალ მეორეში, მაგრამ მე მაინც თავიდანვე ეპიკურად დავიწყებ (: დ).
ის მესამე ტური შითობაა, ვაფშე მესამე ტურში კიდევ მოთხრობა იყოს დასაწერი ან ვინც გადავა მესამე ტურში იმათი პირველ ტურში დაწერილი მოთხრობა დაიდოს და ხმის მიცემით ენიქსელებმა გადაწყვიტონ ჰუ იზ ბესთ (:დ)
პროლოგი სიყვარულის არსებობის არასდროს მჯეროდა, მანამ სანამ არ შევხვდი გოგონას, რომელმაც ჩემი ცხოვრება შეცვალა. ადამიანს, რომელმაც ჩემი გული გაათბო, რომელმაც ჩემს გულში გაზაფხული დაამკვიდრა. მას ნანა ოტაში ერქვა...
შეხვედრა
ნანა თოთხმეტი წლის ასაკში გავიცანი. ერთი ჩვეულებრივი ბიჭი ვიყავი, მთლიანედ სწავლაზე გადართული. ბევრი მეგობარი არ მყავდა. გაზაფხულის ერთი მშვენიერი დღე იყო, უფროსწორად დაუვიწყარი. ბუნება გამოღვიძებას იწყებდა, ცივი ზამთრის შემდეგ. მე ხიდზე ვიდექი და მდინარეს ვუყურებდი. კამკამა წყალს ალუბლის ყვავილის ფურცლები მოჰქონდა. მე კი ჩემს ანარეკლს ვუყურებდი. სარკესავით ჩანდა ყველაფერი. ვხედავდი ბიჭს, რომელსაც ნაღვლიანი თვალები ჰქონდა. იქნებ იმიტომ რომ მარტოსული იყო. სინამდვილეში კი მარტო მე ვიცოდი იმ კითხვაზე პასუხი თუ რატომ ჰქონდა მას ნაღვლიანი თვალები... ალბთ წარსულში განცდილი ტკივილი იყო ამის მიზეზი... ვინ იცის... ფიქრებში გართული ვიყავი, როცა უბრალოდ მარცხნივ გავიხედე და დავინახე გოგონა, ლურჯ კაბაში გამოწყობილი, მხარზე გიტარა ჰქონდა გადაკიდებული. სახეს გრძელი ლურჯი შლაპა უფარავდა. მაგრამ შეამჩნევდი მის გრძელ, ოქროსფერ თმას. მოულოდნელად ქარმა დაუბერა, რომელმაც ალუბლის ყვავილის ფურცლები ჰაერში აიტაცა და თითქოს ეთამაშებოდა. გოგონას ქარმა შლაპა მოხადა და ჰაერში აიტაცა. მაშინ დავინახე მისი გაოცებული სახე, მისი ფირუზისფერი თვალები, რომლებიც შლაპას უყურებდნენ. ჰაერის ნაკადი ალუბლის ყვავილების ფურცლებთან ერთად მის ოქროსფერ თმას ეხებოდა. უეცრად მისი თვალები მოშორდა ჰერში ატაცებულ შლაპას და ჩემს თვალებს შეხედა. მაშინ ვიგრძენი ენით აღუწერელი რაღაც. ჩემმა გულმა სწრაფად იწყო ფეთქვა. ნუთუ ამ გრძნობას ერქვა სიყვარული? ნუთუ ეს იყო ის გრძნობა რომელიც ბევრ წიგნსა თუ ფილმში წამიკითხავს და მინახავს. და ეს იყო დროის ის პატარა შუალედი, როცა მე ნამდვილად ვიგრძენი სიყვარული. ქარი ჩაწყნარდა, ირგვლივ უამრავი ალუბლის ყვავილის ფურცელი ეყარა. თითქოს ვარდისფერ თოვლში ვიდექით მხოლოდ მე და ის... შლაპა ზუსტად ჩემს თავზე აღმოჩნდა. გოგონამ გაიცინა, როცა შლაპა მოვიხსენი. ნანას საზეზე სიცილი ღიმილმა შეცვალა. მისი თვალები სითბოს ასხივებდნენ, თვალები, რომლებიც არასდროს დამავიწყდება...
არასოდეს მიმატოვო მე და ნანა ორი წელი შეყვარებულები ვიყავით. ეს იყო ორი მშვენიერი წელიწადი. ეს დრო ჩემს ცხოვრებაში საუკეთესო პერიოდი იყო. მინდოდა, რომ არასდროს დასრულებულიყო ჩვენი ურთიერთობა და მსურდა, რომ ამ ორ წელიწადს კიდევ მრავალი წელი შემატებოდა. მაგრამ იყო რაღაც, რაც ხელს მიშლიდა ბედნიერად ყოფნაში...
***
(მესამე პირშია დაწერილი, მხოლოდ ეს ნაწილი) ორი ახალგაზრდა ადამიანი, ხელიხელ ჩაკიდებულნი მირბოდნენ ველზე, სადაც უამრავი გვირილა იყო. ისინი იცინოდნენ და ერთმანეთს უყურებდნენ. მათ თვალებში ამოიკითხავდი, რომ მათ ერთმანეთი ძლიერ უყვარდათ. გოგონას თეთრი კაბა ეცვა, მისი ოქროსფერი თმა, მზის სინათლეზე საოცრად ბზინავდა. ბიჭს ლურჯი პერანგი და თეთრი შარვალი ეცვა. გრძელი, შავი თმა ჰქონდა, ხოლო მისი თვალები... ოდესღაც ნაღვლიანი, ახლა უკვე სიყვარულით სავსე იყო. მოულოდნელად გოგონა მიწაზე დაეცა. ბიჭიც მასთან ერთად დაეცა. ორივე გვერდიგვერდ იწვნენ გვირილათა ''დასში''. მათ ერთმანეთს შეხედეს. ბიჭმა გოგონას გაუღიმა და თქვა: -ღმერთო ჩემო, რა ლამაზი ხარ. გოგონამ თავისი წითელი ბაგეები ბიჭის ტუჩებს მიადო. გოგონამ ბიჭს ბაგეები მოაშორა, ბიჭი თითქოს დაიბნა. იგი ფეხზე წამოდგა და თქვა: -ნანა, ახლავე დავბრუნდები. ბიჭი წავიდა და ცოტახანში უკან დაბრუნდა გვირილებით გაკეთებული გვირგვინით ხელში. ნანას თვალები დაეხუჭა და იღიმოდა. ნამდვილად ანგელოზს ჰგავდა. ბიჭი მას ჩუმად მიუახლოვდა და თავზე გვირგვინი დაადო. გოგონამ თვალები გაახილა და ტკბილი ხმით ბიჭს უთხრა: -კისე... ბიჭმა გოგონას აკოცა და შემდეგ ჩაეხუტა. -კისე...მიყვარხარ... - თქვა ნანამ. -მეც მიყვარხარ. -მინდა, რომ ყოველთვის ჩემს გვერდით იყო. არ მინდა რომ დაგკარგო. -ნანა ეგ მეც მსურს, მაგრამ... -მაგრამ რა? -ის, რომ ეს ასე ვერ იქნება. უკვე იცი რაც ხდება, მე ორ წელიწადში ამ წუთისოფელში აღარ ვიქნები. -გთხოვ, მაგას ნუ იტყვი. -რეალობას თვალი უნდა გავუსწოროთ... ნანა ამ სიტყვების გაგონების შემდეგ კისეს მოშორდა და თვალები აუცრემლიანდა. -ყველაფერი გამოსწორდება, კისე, აუცილებლად გამოჯანმრთელდები. -ექიმებმა თქვეს რომ სიკვდილი გარდაუ... ნანამ კისეს სიტყვა შეაწყვეტინა , თვალებიდან ცრემლი წასკდა და დაიყვირა. -მაგათ რა იციან! აი ნახავ ორი წლის შემდეგ არაფერი მოხდება. შენ ისევ ჩემთან იქნები... -ნანა, ყველა იმედი გადამეწურა, სიკვდილი გარდაუვალია. -კისე, შენ არ მოკვდები, უფალი არ გაგწირავს. კიდევ ვიმეორებ რომ მე შენ მიყვარხარ ყველაზე მეტად. მინდა რომ ყოველთვის ჩემთან იყო, მინდა რომ ყოველთვის ვხედავდე შენს მომღიმარ სახეს... კისე, არასოდეს მიმატოვო...
სიცარიელე, მარტოობა, სევდა... უკვე ერთი წელია რაც მე და ანა დავშორდით. ყოველი დღე, მის გარეშე, ჯოჯოხეთს ჰგავდა. ყოველდღე მასზე ვფიქრობდი, მინდოდა, რომ ნანას ჩავხუტებოდი და მეთქვა რომ მიყვარდა. მაგრამ ამ სურვილს ჩემს გულში ვიკლავდი, გულში რომელშიც ზამთარი სუფევდა. ბოლო ორი თვეა რაც ლოგინს ვარ მიჯაჭვული. თითქოს გალიაში ვიყავი გამომწყვდეული. სულ მარტო ვიყავი თუ არ ჩავთვლიდი ექთნებს და ორიოდე მეგობარს, რომლებიც იშვიათად თუ მინახულებდნენ. სიარული ძალიან მიჭირდა. კარგის გაკეთება მინდოდა ნანასთვის, მსურდა ბედნიერი ყოფილიყო. ჩემთან ყოფნაში მხოლოდ ტკივილს მიიღებდა. არ მინდოდა ჩემი სიკვდილით დატანჯულიყო. ყოველი დღე ნელა გადიოდა. ერთი დღე საუკუნედ მეჩვენებოდა. ვიხსენებდი იმ პერიოდს, იმ მშვენიერ ორ წელიწადს. ამ ტკბილი მოგონებებით მცირედით ვავსებდი ჩემს მარტოდ მყოფ, ცარიელ და სევდიან გულს...
მე შენ მიყვარხარ!
კიდევ ერთი დილა გათენდა ამ ფიქტიურ ჯოჯოხეთში. ფეხზე წამოვდექი და ფანჯარაში გავიხედე. დილის რვა საათი იყო. გარეთ სიცოცხლე ჩამკვდარიყო. ცას ავხედე და დავინახე ''შავი'' ღრუბლები. გარეთ არავინ არ იყო, არც მანქანები მოძრაობდნენ. ხანდახან თითო მათგანი თუ ჩაივლიდა. ყველაფერ ამასთან ერთად ქარი ქროდა. რაღაც ფურცლის ნაგლეჯი ჰაერის ძლიერ ნაკადს მაღლა აეტაცა. მე ამ ყველაფერს ვუყურებდი, როცა ჩემმა ტელეფონმა დარეკა. მე ფანჯარას მოვშორდი, ტელეფონი ავიღე და დავხედე. ჩემი მეგობარი რეკავდა. მე Yes - ს დავაჭირე და ტელეფონი ყურთან მივიდე. -კისე, რაღაც მოხდა. -რა? -ნანა... -ნანა?! გააგრძელე. -ნანა ამერიკაში გადადის საცხოვრებლად. მისი მეგობრისგან გავიგე, ცოტახანში თვითფრინავში იჯდება... -მადლობა რომ მIთხარი. -მოი... ტელეფონი გავთიშე და ლოგინზე მივაგდე. ფეხსაცმელები და ქურთუკი ჩავიცვი. კიბეები სწრაფად ჩავირბინე. როგორც კი სავაადმყოფო დავტოვე, წვიმა წამოვიდა, რომელიც მალევე გაძლიერდა. მე გავიქეცი. ნანას სახლისკენ მივრბოდი. წვიმის წვეთები მძიმედ ეხებოდა ჩემს სხეულს. ღმერთს ვევედრებოდი რომ ნანა უკვე წასული არ ყოფილიყო. ახლა მივხვდი რომ მის გარეშე სიცოცხლე არ შემეძლო. ჩემი გული ნელ ნელა ისევ თბებოდა. ნახევარი საათის შემდეგ უკვე მის სახლთან ვიყავი. უეცრად ნანას მოვკარი თვალი და გავჩერდი. იგი ტროტუარზე ქოლგით და ჩემოდნით ხელში იდგა. იგი ისევ ისეთი მშვენიერი იყო, მისი ოქროსფერი თმა მაინც ბზინავდა მზის სინათლის გარეშე. მან ჩემსკენ გამოიხედა და შემომხედა. თითქოს გაქვავდა. მე მასთან მივედი და ვუთხარი. -ნანა... მე შენ მიყვარხარ, არ მინდა რომ ჩემგან შორს იყო, მინდა რომ ყოველთვის ჩემს გვერდით იყო. მინდა რომ ყოველთვის შენს მომღიმარ სახეს ვუყურებდე. შეიძლება ერთ წელში მოვკვდე მაგრამ მჯერა რომ ჩვენ სიკვდილი ვერასოდეს დაგვაშორებს. ბოდიშს გიხდი ყველაფრისთვის, მე შენ მიყვარხარ და მეყვარების სიცოცხლის ბოლომდე და სიკვდილის შემდეგაც სამუდამოდ. ნანამ თავი ჩახარა, შემდეგ თვალცერმლიანმა შემომხედა და მითხრა: -სულელო, ამის მისახვედრად ერთი წელი დაგჭირდა? ნანას ცრემლი წასკდა, ქოლგა და ჩემოდანი ძირს დააგდო და ჩამეხუტა. -მიყვარხარ, და მეყვარები სამუდამოდ. მეც ცრემლი მომერია. ორივე ვიდექით წვიმაში და ერთმანეთს ვეხუტებოდით. ნანამ თავისი წითელი ბაგეები ჩემს ბაგეებს მიადო. ჩემს გულში ისევ გაზაფხულმა დაისადგურა... როცა ერთმანეთს ბაგეები მოვაშორეთ წვიმა შეწყდა და გამოიდარა. შავი ღრუბლები ცაზე მზემ ჩაანაცვლა. მზის სინათლე მე და ნანას დაგვნათოდა. -კისე მიყვარხარ... -თქვა მან და თავისი მწვანე თვალებით შემომხედა. -ყოველთვის მეყვარები, ჩვენ სიკვდილი ვერ დაგვაშორებს...
**** ერთი წელი გავიდა ყველაფრის შემდეგ. კისემ სიკვდილი დაამარცხა და კვლავ ნანასთან ერთად აგრძელებდა ცხოვრებას. ნუთუ იმ გრძნობამ, რომელსაც სიყვარული ერქვა კისე გადაარჩინა... ვინ იცის?
დრო ცოტა მქონდა, თორემ მთელი წიგნის დაწერა შემეძლო, მაგრამ რომც დამეწერა ვინ წაიკIთხავდა. :დ
ასეთ თემას საი არ ჯობია შევიკრიბოთ და იქ წაიკითხოს ყველამ თავისი ნაშრომი გინდ ლექსი/მოთხრობა თუ ვინმეს ხატვის ნიჭი აქვს ეგეც გაგვიზიაროს და ა.შ )) აქ წერას ლაივში წაკითხული ჯობია და იქვე იქნებიან შემფასებლებიც. ზოგს შეუსწორებთ , უკეთეს ვარიანტს შესთავაზებთ . რამე თემას მისცემთ მოთხრობის ასაგებად თან სახალისოც იქნება მგონი .
kabuto1, გამოვკეთდე ცოტა და თემა გავხსნათ. ვინც ახლები არიან შეგვემატონ თავიანთი ნაშრომებით (სულ ერთია ნახატით, ლექსით ან ჩანახატით) ჩვენ კიდე ვინც ფორუმზე აღარ შემოდის იმათ მივწეროთ, შევიკრიბოთ და გავერთოთ თან შეუფასებენ ერთმანეთს ნაშრომებს . შენც მოიცალე საი და მოუყაროთ თავი როგორღაც (თუ რათქმაუნდა სურვილი გაქ ) .