ცა ლაჟვარდის ფრად ელვარებს , ვარსვკლავნი ალაგ-ალაგ აბნევენ სიკაშკაშეს , საღამოს ცივი ნიავი ყინულოვანს ხდის მწვანებ აბიბინებულ მინდორ ველს , სივრცის დაპყრობა ეწადათ ცაში აფრენილ არწივებს , სიკვდილის სარეცელზე მყოფს უკვე ესმოდა სულის პეპლის ფრთების მსუბუქი ხმა , მხოლოდ დროით გამობრძმედილ , ათას განსაცდელ გამოვლილ ნივთს აქვს ფასი , მდინარესავით წამოსული სითბო იღვრებოდა და მზის მწველი სხივი ჰორიზონტს სცდებოდა , ტყეში ბუს მართვის საწყალოველი ხმა ისმოდა ,მინდა ჩაგიხუტოთ , ვარსკვლავებიანო ზეცავ , მზით განათებულო ცაო!დროს დარდი უნდა გააყოლო , მივიწყებულ სიხარულს ცისკრის ქარი აღვიძებდა,ქარმა ბუდიდან გადმოაგდო ყვავის ბახალა და აი გათენდა.

საერთოდ მეთვითონ არმევასება ასეთი დეპრესიული ლექსები, მაგრამ რავქნა, ასეთი გამომივიდა და :დ

ლურჯი მთვარისგან შობილ სპეტაკ ცრემლებს, შემოდგომის ყვითელ აკვანში რწევით, საუკუნოვანი, მიწასთან ღრმად შეფესვილი ჭადარი სათუთად ეალერსებოდა...
ცივი, თუმცა სიყვარულის ჰანგებზე აჟღერებული ქარის იავნანა ჰარმონიულად სცრიდა ფოთლებიდან მთვარისეულ წვიმის წვეთებს და, ახალი სიცოცხლისთვის, ისევ მწვანე მინდორს უბრუნებდა...
თითოეულ წვეთში, ან ცრემლში, გამოსჭვიოდა დიდი ტკივილი, იმედგაცრუება... რომელიც დასაბამი უნდა გამხდარიყო მწვანე მინდვრიდან ახალი, ჭადრისეული მცენარეების უბიწოდ ჩასახვისა. ოდესღაც მინდვრის საკუთრება და თითქოს მოსაშორებელი ჭირი ახლა სწორედ მის მხსნელად იყო მოვლენილი...
უსმენდა რა ბუნების საიდუმლო ძახილს, მის გულში მაინც აუწერელი ტკივილი იგრძნობოდა: ქარი აკვნებიანად გლეჯდა წვეთებს, უმოწყალოდ ანარცხებდა მიწაზე და ყვითელი ხომალდებით მიაქანებდა თვალუწვდენელი სიშორისკენ...
იჯდა ყვითელფოთლება ჭადართან, სილურჯისგან დაცლილ მთვარეს გასცქეროდა და ფიქრობდა, თუ როგორ შეცვლილა მისი მომწვანო-მოყვითალო ფერთა გამით მიღებული ლურჯი, როგორ დაცლილა, გათეთრებულა და აღელვებულა მუდამ მშვიდი ღამის რაინდი. როგორ უიმედოდ ებრძოდა ლურჯი თეთრს და მათი ერთმანეთში არევით როგორ შეცვლილა ცხოვრების თანამგზავრის ბუნება...
აზვირთებული ზღვის სილურჯეს მიაგავდა ახლა იგი, ღამის თეთრ შუქთან მებრძოლს...
მხოლოდ იგი ამჩნევდა მთვარის სახეცვლილებას?!
იქნებ...
ეჭვები არ ასვენებდა, სირიუსივით კაშკაშა გრძნობა ბოლოს კვდებაო ნათქვამია...
- დგება კი ბოლო? - ეკითხებოდა საკუთარ თავს...
- ან რა არის იგი?
- სიკვდილი?
- ...
- არა!
- არავინ იცის...
- შეიძლება კი ამ უზარმაზარი ჭადრის ფესვებს დასაწყისი ან მის მადლიან ტოტებს დასასრული ჰქონდეთ?!
ფიქრებში გართულს ცოტა ხნით გადაავიწყდა სიცივე, ახლა კაშკაშა სირიუსისკენ გაექცა თვალი და მის ფონზე მთვარეც ჩვეულად დიადი მოჩანდა...
მთვარე, რომელიც ჩვენი ფიქრების მრავალგვერდიანი წიგნია. იგი საგულდაგულოდ ქარგავს ჩვენს ყოველდღიურ ნამოქმედარს გულწრფელობის ფურცლებზე...
- და რა მოხდება, თუკი ამ წიგნის წაკითხვა ჩვენთვითონვე დაგვცემს თავზარს?
- სწორედ ეს უნდა იყოს ბოლო...
- დიახ!
მისი ფიქრი გონებას გაექცა და ომახიანად გასცა პასუხი ქარს:
- მე კი ჯერ ცოცხალი ვარ და იმისთვის ვატარებ საპატიო წოდებას, რათა ვიბრძოლო !
...
უეცრად, შორიახლოს, ცრემლით მოქარგულ მწვანე ბალახზე ჰაეროვანი კვალის სახება დაიხატა...
არა ბალახზე, არამედ ცრემლებზე მოსიარულე, სიცივისგან გათოშილი (ეს კიდევ უფრო მეტ სისპეტაკეს სძენდა მას) შიშველი ფეხების კვალი.
ცრემლით, უბიწოდ ჩასახული ლურჯთვალა იისგან შობილი ფერიის ყვითელმა ნათებამ იელვა ცაში...
წმინდა ხატებით მიიწევდა ჭადრისკენ და რაც უფრო უახლოვდებოდა მის ფესვებს, მით უფრო ძლიერდებოდა ნაჩუქარი გულის სიახლოვით გამოწვეული წარსული სისხლის ჩქეფა.
აკვნებივით დარწეული ყვითელი ფოთლების შრაშუნმა გამოაფხიზლა ბიჭი.
ზღვისფერი თვალების შუქთან შეყრამ კი მთლიანად მოიცვა მისი სული.მის წინ ღამის ფერია იდგა... ოქროსფერი, გრძელი თმები ოდნავ უფარავდნენ უმანკო შუბლს, კულულებად ჰქონდა დაღვრილი პატარა მხრებზე. თვალებში ქალური კრთომა და დიდი სიყვარული იგრძნობოდა. უსიტყვოდ მეტყველებდნენ და სიცივისგან ოდნავ კრთოდნენ ბადაგივით ტკბილი ტუჩები...
გრძელ, მინდორზე გაშლილ მწვანე კაბას ქარის გაბზარული დაირის ჰანგები ცელქი ბავშვებივით ეთამაშებოდნენ და მის წიაღში თავად ფერია მზეებრ ანათებდა, ფერთა გამით ნაცნობი ლურჯი იალქნები იხატებოდა, ისევე მინდობილი ოკეანის უკიდეგანო არსს, როგორც ერთდროს ბიჭის მკერდს მიენდობოდა ხოლმე თავად ფერია...
იდგნენ ასე გაუნძრევლად, გეგონებოდათ სხეულები ვეღარ ერევიანო დამძიმებულ ჩრდილებს... ბოლოს ზღვისფერი თვალები შეირხა, რაღაცის თქმა დააპირა, თუმცა ენამ უმუხთლა, უსულოდ მოსწყდა სიცივისგან გათოშილი სხეული.
როცა გამოფხიზლდა კაბაზე მოსასხამი შენიშნა. მხრებზე კი განიერი, ძლიერი მკლავები ისე ჰქონდა შემოვლებული, თითქოს "სხეულის წასვლამდე" არ გაჟღერებულ თხოვნას პასუხობდნენ.
- აღარ გამიშვა!
ახლა უკვე ხმამაღლა წარმოთქვა ფერიამ, მაღლა აიხედა, მზრუნველ თვალებში პასუხი ამოიკითხა და კიდევ უფრო მიეკრა ნანატრ მკერდს. ცხვირი კისერთან მიაბჯინა და ახლა სველი თმებისა და კანის სურნელთან ერთად სანუკვარი სუნთქვაც ეალერსებოდა ბიჭს.
- როგორ მომაგენი? ესღა ჰკითხა.
- მთვარემ მიამბო. ღიმილით მიუგო ფერიამ.


ღამე იწურებოდა.


მზე, ახალი დღის დასაბამისა, სადაცაა გამოჩნდებოდა...
ცოტაც, და მამლის ყივილი გამოაფხიზლდება მთვლემარე ბიჭებს...
ცოტაც, და თერგის ღრიალი დააფრთხობდა!
სვავებს...
ყვავებს...
ჩრდილოეთის ქარებს...
გუგუნებდნენ ჭადრის წიაღში გმირთა ძვლები.
შეუპოვარი მთები მოუთმენლად ელოდნენ გათენებას,
ძველი დიდების დაბრუნებას, საუკუნოვანი, მჩქეფარე სისხლის მამლისებრ ყივილს !


თავად გათენება კი თქვენთვის მომინდვია, მკითხველო...თუკი, ყველანი ჩვენს სარკმლებში შემოვუშვებთ მზის სხივს, ქვეყანაშიც გათენდება უთუოდ...

მე მახსოვს ზღვა!
ბობოქარი, ნაზი და წმინდა.
მე მათრობს ხმა!
სურვილის, ეშხის და მინდა
ვიგრძნო ეგ შენი სურნელი კანის,
თეთრი ღრუბლები, დაკარგვა თავის.
თვალებში სევდა, ელვა მაგ ტანის,
ცაში აენთოს რაინდი ღამის!
ჩამკიდებ ხელს, მე დაგანახებ გზას!
დაგიკრეფ იებს, მოგირთავ თმას!
გაკოცებ შუბლზე, მე გაგანდობ ზღვას!
ზღვას!
რომელიც ჩასუნთქულ ჰაერს ჰგავს!
არ ვგავარ სხვას!
ვუმღერებ მას!
არავინ სხვა!
მხოლოდ
მე!
და
ზღვა!

ახლა, როცა ვერაგს ძინავს, ქარი ქრის და ფიქრებს ფანტავს,
ჩემს მინდორში ასე ნანატრ, პირველტრფობის ვარდებს ვქარგავ.
წვიმს, და ელვით არემარე ქალწულივით, ნაზად კრთება,
წამით, სიო ვაზის წალკოტს აანთებს, და ისევ ქრება.
მე ვით მთვარე ზამბახისფრად მიღიმის და ფიქრით მართობს,
შენი სითბო და ალერსი თრიაქივით ისევ მათრობს.
ვარსკვლავები ცაზე წყებით, მაგ შენს ღიმილს ედრებიან,
ვარდი ჭკნება და ქარს მიაქვს, თვალები არ ბერდებიან!
დრო გადის და შენზე ფიქრი, ვერ იშორებს ზღვისფერ თვალებს,
კანის სურნელს, დაირის ხმას, და ოქროსფერ წვიმის ნამებს.
ახლა, როცა ვერაგს ძინავს, ქარი ქრის და ფიქრებს ფანტავს,
ჩემს მინდორში ასე ნანატრ, პირველტრფობის ვარდებს ვქარგავ...

-_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_ --_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_-- _--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_- -_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_ --_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_--_-